Widok od południowego zachodu. |
Romantyczny pałacyk w Opinogórze powstał w latach 1828 - 1843 i był prezentem ślubnym generała Wincentego Krasińskiego dla swojego syna, poety Zygmunta Krasińskiego i jego żony Elizy Branickiej. Pałacyk opinogórski ze względu na swój wysmukły kształt wieży i blankowany mur przed podjazdem nadają mu charakter budowli obronnej i dlatego nazywany jest często "Zameczkiem". W 1894 roku obiekt został przekształcony i odnowiony przez architekta Józefa Hussa dla wnuka poety, Adama Krasińskiego. Obiekt restaurowany był jeszcze w roku 1912. Zniszczony w czasie I i II wojny światowej doczekał się ponownej restauracji w latach 1958 - 1960 oraz w latach 1973 - 1974. Od roku 1961 w pałacyku mieści się Muzeum Romantyzmu.
Widok od południowego wschodu. |
Pałacyk jest budowlą parterową, wysoko podpiwniczoną, wzniesioną na planie prostokąta. Posiada czterokondygnacyjną ośmioboczną wieżę w narożniku południowo - zachodnim, z ostrołukowym portykiem w elewacji południowej oraz tarasem ograniczonym od południowego zachodu ceglanym murem oporowym z krenelażem. Elewacja frontowa znajduje się od południa, otwory okienne są ostrołukowe a w narożnikach: północno - wschodnim i północno - zachodnim, odznacza się wielobocznymi wieżyczkami sterczynowymi. Głównym akcentem kompozycji budowli jest jednak wieża zwieńczona pinaklami, pomiędzy którymi znajduje się żeliwna balustrada.
Widok elewacji wschodniej. |
Portal wejściowy do Muzeum Romantyzmu. |
Poniżej przedstawiam zdjęcia sal muzealnych, mieszczące się w pałacyku, w których znajdują się zbiory z historii rodu Krasińskich oraz zespołu pałacowego.
Na zdjęciach poniżej znajduje się sala, w której mieszczą się dwie biblioteczki z francuskim księgozbiorem, na których ustawione są świeczniki z postaciami amorków oraz komplet mebli w stylu empire, który wypełnia salonik.
Natomiast zdjęcie poniżej przedstawia salonik, który był ulubionym pokojem Zygmunta. Znajduje się w nim jedyny zrekonstruowany na podstawie fragmentów kominek, na którym ustawiona jest rzeźba "Irydion" autorstwa H. Kuny a nad nią zawieszone jest lustro w srebrnej ramie. Również w tym pokoiku, kiedy chorował na oczy, zamurował w nim do połowy okno aby wypełnił go większy mrok.
Przedstawione poniżej zdjęcie prezentuje pomieszczenie, które w przeszłości pełniło funkcję kaplicy. Na ścianie widzimy duży portret Zygmunta Krasińskiego, na którym poeta okryty jest czarną peleryną i stoi nad brzegiem wzburzonego morza spoglądając na mały statek zmagający się z żywiołem.
Na tym zdjęciu widzimy salę, w której ekspozycja poświęcona jest najbliższej rodzinie Zygmunta Krasińskiego. W reprezentacyjnym miejscu, miedzy oknami znajduje się obraz przedstawiający jego żonę Elżbietę (Elizę) wraz z dziećmi: Władysławem, Zygmuntem i Marią.
Poniżej znajduje się popiersie z brązu Jana Kochanowskiego z roku 1980, autorstwa Mieczysława Weltera
Równocześnie z pałacykiem powstała parterowa neogotycka oficyna powiększona w roku 1894 i gruntownie przebudowana w 1940 roku, podczas której pozbawiono ją cech stylowych. W roku 1990 zrekonstruowaną oficynę dworską włączono do kompleksu muzealnego, obecnie posiada ona również ekspozycje.
Neogotycka oficyna. |
Oprócz neogotyckiego pałacyku i oficyny znajduje się również dwór wzniesiony w latach 2006 - 2008 w oparciu o projekt Józefa Gałęzowskiego sprzed 100 lat. Obiekt zapewne stanął w miejscu, gdzie w średniowieczu stał dwór myśliwski książąt mazowieckich a potem siedziba starostów opinogórskich. Stary drewniany dwór starostów z upływem czasu przestał spełniać wymagania reprezentacyjne oraz będąc w złym stanie technicznym, został rozebrany na początku XX wieku.
Dwór z lat 2006 - 2008. |
Pałacyk z upływem czasu awansował do roli głównej budowli rezydencjonalnej w Opinogórze. Pełen wdzięku opinogórski "zameczek" ma również szczególne znaczenie dla dziejów architektury polskiej XIX wieku. Była to całkowicie wzniesiona od podstaw siedziba neogotycka.
Widok ogólny pałacyku przed rokiem 1877 (źródło: tygodnik ilustrowany 1877) |
Bibliografia:
* Pałace i Zamki w Polsce, Dawniej i dziś. Krystyna Stępińska. Krajowa Agencja Wydawnicza Warszawa 1977.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz