CIÓŁKOWO - Dwór z XIX w.(woj.mazowieckie, pow.płocki, gm.Radzanowo)

Widok elewacji frontowej.

Klasycystyczny dwór został zbudowany prawdopodobnie w połowie XIX stulecia. Ostatnimi właścicielami była od 1931 roku rodzina Ruszczyńskich. Po II wojnie światowej we dworze zostało ulokowane przedszkole oraz mieszkania prywatne. Do czasów ostatniego remontu dwór nosił jeszcze cechy klasycyzmu, obecnie niestety zupełnie zatarte. 

Dwór jest obiektem parterowym z mieszkalnym poddaszem i pokrytym dachem naczółkowym. Obecnie obiekt posiada drewnianą werandę, która zastąpiła wcześniej istniejący ganek na sześciu słupkach oraz pierwotny czterokolumnowy ganek. 

Ganek zwieńczony trójkątnym szczytem.

Kapliczka znajduje się przy dworze.

Obiekt znajduje się przy drodze nr.567. Obecnie dwór jest zamieszkały, dlatego zdjęcia wykonałem z dalszej odległości, aby nie zakłócić prywatności. Niestety jak widać obiekt zatracił w większości swoje cechy stylowe, jedynie niezmienione pozostały jego proporcje. Całe otoczenie dawnej siedziby ziemiańskiej zniszczono, zachowały się tylko resztki parku z połowy XIX wieku.

SOBKÓW - Ruiny pałacu z XVIII w. (woj.świętokrzyskie, pow.jędrzejowski, gm.Sobków)

 Widok ruin pałacu od południowego - zachodu.

Ruiny pałacu pochodzą z roku ok. 1770 i znajdują się na terenie fortalicji, w miejscu wcześniejszego zamku zbudowanego przez rodzinę Sobkowskich. W późniejszym czasie zamek zmieniał jeszcze wielokrotnie właścicieli. W XVIII wieku nowymi  właścicielami zostali Szaniawscy, którzy przebudowali zamek na wczesnoklasycystyczny pałac. W czasie I wojny światowej rezydencja uległa dużemu zniszczeniu w pożarze. Po zakończeniu II wojny światowej założenie przeszło na własność państwa i użytkowane było przez PGR. Niestety do chwili obecnej przetrwała jedynie jego fasada z czterema kolumnami oraz fragmenty dekoracji i rzeźb.

Widok od zachodu.

Elewacja południowa.

Elewacja boczna czyli południowa pochodzi z około roku 1800, w której znajduje się ryzalit zwieńczony półkolistym tympanonem z arkadami. Tympanon wypełniony jest kartuszem stiukowym z rogami obfitości i dekoracyjnym ornamentem, tzw. girlandą.

Ryzalit zwieńczony półkolistym tympanonem.

Elewacja północna ruin pałacu.

Elewacja frontowa z czterema jońskimi kolumnami.

Elewacja frontowa. Widok od strony rzeki Nidy.

Fortalicja z ruinami pałacu znajduje się niedaleko drogi krajowej nr. 7 (ok. 5 km) przy trasie Jędrzejów - Chęciny przy ul.Sobka 15. Całe założenie jest własnością prywatną, w której znajduje się również pełna klimatu restauracja oraz możliwość wynajęcia pokoi gościnnych. Miejsce warte odwiedzenia, szczerze polecam.

Niedaleko Sobkowa, w odległości ok. 3 km. w miejscowości Mokrsko Górne znajdują się również ruiny zamku szlacheckiego z XIV wieku. 

GOŚLICE - Dwór z XIX w.(woj.mazowieckie, pow.płocki, gm.Bielsk)

Elewacja frontowa.

Dwór został wzniesiony w drugiej połowie XVIII stulecia dla starosty Jerzego Józefa Matuszewicza i jego żony Teresy z Kępskich, podkomorzanki płockiej. W roku 1900 obiekt został rozbudowany i przebudowany w stylu neobarokowym i taki charakter utrzymał się do chwili obecnej. Następnie majątek należał  do rodziny Niemirowiczów, w tym w 1783 roku do szambelana króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, Józefa Szczytt - Niemirowicza. Potem jeszcze dwór  wielokrotnie zmieniał właścicieli a ostatnim z nich był Jan Węsierski.

Falisty szczyt.

Wejście poprzedzone czterokolumnowym gankiem.

Dwór został pobudowany z cegły, parterowy z piętrowymi partiami bocznymi. We frontonie obiektu znajduje się portyk wsparty na czterech kolumnach toskańskich, który podtrzymuje taras widokowy, który zwieńczony jest ryzalitem a na jego bokach umieszczone zostały dwa neobarokowe lukarna czyli małe okienka wysunięte z połaci dachowej. Dwór otacza pozostałość parku krajobrazowego z końca XVIII wieku, założonego prawdopodobnie przez rodzinę Matuszewiczów.

Elewacja frontowa. Widok od południa.

Spichrz znajdujący się na terenie zespołu dworskiego.

Dwór znajduje się przy drodze krajowej nr. 60, około 13 km. od Płocka. Niestety sam obiekt jest słabo widoczny z ulicy i jest niedostępny, gdyż mieści się w nim Dom Pomocy Społecznej oraz Zespół Szkół Specjalnych.
Dwór jest zadbany i ładnie odrestaurowany.
Chciałbym również podziękować Pani Dyrektor za pozwolenie na wejście i fotografowanie na terenie ośrodka.

TORUŃ - Ruiny Zamku Krzyżackiego Komturskiego z XIII w. (woj.kuj - pomorskie, pow.toruński)

Ruiny zamku.

GOLUB - DOBRZYŃ - Zamek Krzyżacki Komturski z przeł. XIII i XIV w. (woj.kuj. - pomorskie)

Widok od południowego - zachodu.

Konwentualny Zamek Krzyżacki w Golubiu, usytuowany jest na prawym brzegu Drwęcy i został zbudowany w latach 1293 - 1306 z inicjatywy Komtura Golubia Konrada von Sacka zwolennika ekspansji zakonu na ziemie polskie. W pierwszym etapie budowy zamku ok. roku 1300 postawiono mury obwodowe, a następnie przystąpiono do wnoszenia poszczególnych budynków zamku, rozpoczynając od skrzydła południowego z kaplicą i kapitularzem. W roku 1310 ukończono główną bryłę zamku.

W narożu południowo - zachodnim została pobudowana w 1330 roku wolnostojąca wieża (zdjęcie poniżej), której konstrukcja była charakterystyczna, gdyż jedynym połączeniem z zamkiem była drewniana kładka na wysokości ganków obronnych. 

Przedzamcze natomiast zostało usytuowane po stronie zachodniej. Znajdowały się tu głównie budynki gospodarcze - stajnie, stodoły i pomieszczenia dla służby. Otaczał je mur z licznymi basztami i wieżą bramną z mostem zwodzonym. Od południa i północy dostęp utrudniały strome zbocza a pozostałe strony chroniły suche fosy.  Modernizacja systemu obronnego zamku nastąpiła na początku XV wieku, gdy zakon rozpoczął przygotowania do wojny z Polską. Wówczas to, przy narożu północno - zachodnim zbudowano drugą wolnostojącą wieżę, i obie przystosowano do użycia broni palnej. 

Rekonstrukcja kolubryny dla potrzeb filmu Potop.

Podobno autorem tej koncepcji był Mikołaj Fellenstein, budowniczy m.in. pałacu wielkich mistrzów w Malborku. Okres wielkiej wojny polsko - krzyżackiej zamek przetrwał bez żadnych zniszczeń, ponieważ załoga poddała się bez walki, jednak już w roku 1411 po zawarciu Pokoju Toruńskiego, Golub ponownie znalazł się w rękach zakonu. Dopiero w 1422 roku wojska polsko - litewskie, dowodzone przez króla Jagiełłę i księcia Witolda, zdobyły warownię. Kilkudniowy ostrzał z dział, kolejne szturmy i spalenie podzamcza, wszystko to doprowadziło zamek do kompletnej ruiny. 

Poniżej zamieszczam rekonstrukcję zamku w XIV w. wg. I.Sławińskiego oraz z uzupełnieniami J. Salma.

1. Wieża główna
2. Wieże wolnostojące
3. Dansker
4. Przedzamcze gospodarcze
5. Wieża bramna z mostem zwodzonym

Do Polski zamek jednak ostatecznie wrócił po wojnie trzynastoletniej. Przebudowany został w latach 1611 -1623 przez ówczesną starościnę Księżnę Annę Wazównę siostrę Zygmunta III Wazy w stylu renesansowym, zachowując tę formę architektoniczną do dnia dzisiejszego. 
Wtedy to nastąpiły przekształcenia wnętrz oraz zmiany dotyczące samej bryły zamku. Możliwe, że właśnie wtedy ostatecznie rozebrano wieżę główną, narożne wieżyczki oraz gotyckie szczyty.

Brama prowadząca na dziedziniec zamkowy.

Widok na krużganki

                                                                                 

                  

Mury zostały zwieńczone renesansową attyką a w narożach wzniesiono niewielkie wieżyczki a ściany zamku pokryto tynkami ozdobionymi sgrafittem, niestety nie zachowanymi. Przy przejeździe bramnym znajduje się pałacyk Anny Wazówny oraz baszta.
Za czasów Anny Wazówny, zarówno Zamek Golubski, jak i sam Golub należały do poważnych ośrodków życia umysłowego w kraju i za granicą. 
                                           

Piwnice

Sala.

                                                                      

Upadek warowni nastąpił w czasie wojen Polski ze Szwecją, lecz nadal była użytkowana.
W 1772 roku Zamek Golubski dostaje się pod zabór pruski i ponownie stopniowo popada w ruinę. Odbudowany z uporem, od 1960 roku stopniowo przywraca swą dawną formę i blask. Pragnieniem PTKK, gospodarza obiektu, jest nadanie zamkowi dawnego znaczenia i świetności z czasów Anny Wazówny. 

Obecnie w zamku mieści się muzeum, hotel, restauracja oraz sale konferencyjne. Na gotycko - renesansowym zamku odbywają się Wielkie Bale Kostiumowe, Międzynarodowe Konkursy Krasomówcze oraz Turnieje Rycerskie. 
Z zewnątrz zamek prezentuje się ładnie, choć w większości zatracił on niestety swój pierwotny gotycki wygląd. Wejście na przedzamcze, dziedziniec i zamek jest płatne.

Panorama miasta. Widok z tarasu widokowego na przedzamczu.

WALEWICE - Pałac z XVIII w.(woj. łódzkie, pow. łowicki, gm.Bielawy)

Pałac w Walewicach, fasada frontowa

Pałac w Walewicach został wzniesiony w roku 1783 dla szambelana króla St. A. Poniatowskiego Anastazego Walewskiego i jego żony Magdaleny z Tyzenhauzów wg. projektu Hilarego Szpilowskiego. Jest to jeden z pierwszych w Polsce klasycystycznych pałaców piętrowych wzniesionych na planie prostokąta z kolumnowym portykiem. Główny budynek Pałacu w Walewicach połączony jest z dwoma kwadratowymi dwukondygnacyjnymi pawilonami bocznymi za pomocą parterowych przeszklonych galerii.

Widok na pałac od strony podjazdu.

Dawniej na parterze Pałacu w Walewicach był salon, biblioteka, jadalnia i kaplica. Na piętrze Pałacu znajdowały się pomieszczenia mieszkalne oraz pokoje dla gości. Wnętrza pałacowe były kilkakrotnie przebudowywane i remontowane. 

Od strony zachodniej budynku znajduje się taras, z którego schody prowadzą nad rzekę i do parku. W parku, możemy podziwiać barokowe i klasycystyczne rzeźby wykonane z piaskowca.

Pałac od strony ogrodu

Posąg bogini Diany.

Kompleks zabudowań składa się z pałacu, stajni i powozowni z 2 połowy XIX w. oraz budynków gospodarczych, krochmalni i spichlerza z końca XVIII w. Pałac wraz z przylegającym parkiem należał przez wieki do rodu Walewskich. Jego najsłynniejszą przedstawicielką jest Marianna z Łączyńskich, żona Anastazego Walewskiego, kochanka cesarza Napoleona. Tu też przyszedł na świat ich syn, Aleksander Colonna-Walewski, późniejszy ambasador Francji w Wielkiej Brytanii i minister spraw zagranicznych Ludwika Napoleona.

Widok na park z pałacowego tarasu

Wojownik w stroju antycznym

W roku 1655 w starym drewnianym pałacu, po którym obecnie nie ma już śladu, nocował sam król szwedzki Karol Gustaw.

Obecnie pałac z całym kompleksem zabudowań oraz parkiem jest siedzibą spółki "Stadnina Koni Walewice",
zajmującej się hodowlą koni angloarabskich. Pobliska stadnina oferuje również wczasy w siodle oraz kursy jazdy konnej. W Pałacu znajdują się biura stadniny oraz apartamenty gościnne. Park oraz najbliższe otoczenie pałacu możemy zwiedzać bezproblemowo, natomiast wnętrza rezydencji są udostępnione tylko uprzednio zgłoszonym grupom turystów.

Pałac od strony ogrodu

Walewice leżą tuż przy drodze wojewódzkiej nr. 703 łączącej Łowicz z Łęczycą. Aby do niej dojechać należy w miejscowości Bielawy skręcić w prawo, w drogę na Sobotę. Walewice znajdują się około 3 km. od tego skrzyżowania. Walewice to atrakcyjne miejsce dla osób, które pragną odpocząć z dala od miejskiego zgiełku w pałacu otoczonym romantycznym parkiem. Polecam :)

LUCIEŃ - Pałac z XIX w.(woj.mazowieckie, pow.gostyniński, gm. Gostynin)

Widok od strony ogrodu.

Neoklasycystyczny pałac został wzniesiony w 1865 roku dla rodziny niemieckiego pochodzenia, hrabiów von Luttichau.

Do roku 1920 obiekt wielokrotnie zmieniał właścicieli. W tym samym roku, nowymi właścicielami pałacu zostali Kazimierz i Helena Łysakowscy, którzy utrzymali majątek aż do II Wojny Światowej. W roku 1940 pałac zostaje przejęty przez administrację niemiecką, a właściciele zostają zmuszeni do opuszczenia swojej rezydencji. Po zakończeniu II Wojny Światowej obiekt zostaje przeznaczony i dostosowany na potrzeby domu dziecka. W roku 1986 w pałacu wybucha pożar, który powoduje duże zniszczenia a odbudowa trwa do roku 1996, kiedy to budynek zostaje przekazany szkole podstawowej. Od roku 2003 w pałacu mieści szkoła podstawowa i gimnazjum w Lucieniu.

Pałac zbudowany został z cegły na planie zbliżonym do kwadratu, nakryty niskim dachem dwuspadowym. Od strony ogrodu ryzalit został poprzedzony otwartą werandą. Elewacje wzdłużne obiektu posiadają ryzality umieszczone centralnie ze zwieńczonymi trójkątnymi szczytami.

                    Wejście do pałacu nietypowo umieszczono w elewacji szczytowej i poprzedzono sionką.

Pałac znajduje się przy drodze wojewódzkiej nr. 573, między Gostyninem a Nowym Duninowem. Obiekt dostępny jest tylko z zewnątrz, gdyż funkcjonuje w nim szkoła podstawowa oraz gimnazjum.